Warstwy II

Remont, o którego początkach pisałam tu, skończył się już jakiś czas temu, ale ciągle nie było pogody na zdjęcia. Wreszcie wiosna buchnęła majem, więc z KSz udaliśmy się fotografować lokal i jego zakątki.

Talerz z Łysej Góry oraz lamperia w tle

Mieszkanie w bloku z lat 80. zostało gruntownie wyremontowane i częściowo przekształcone: w dawnej kuchni jest teraz mały i miły pokoik, w pokoju dziennym zmieścił się aneks kuchenny (z mobilną wyspą), a w nieustawnej łazience znalazły się wszystkie potrzebne sprzęty (tylko pralka wywędrowała do wnęki w przedpokoju).

Założenia były proste i precyzyjne: ma być jasno (bo nie było), funkcjonalnie (było średnio), lekko i neutralnie (bo mieszkanie na wynajem). Do tego – solidna baza w postaci dębowej podłogi, dobrej jakości wyposażenie i kilka detali, żeby uniknąć wrażenia sterylności (albo wystawki w salonie meblowym).

Czyli najpierw była rozwałka i dyskusje z kominiarzami, potem scysje z panami od podłóg oraz drzwi, a w międzyczasie bardzo miłe dywagacje o kolorach, materiałach i świetle. Całą akcję nadzorowałyśmy we dwie, dzięki temu jedna uspokajała sąsiadów, a druga mogła rysować kuchnię itd. I w ten sposób na początku roku zasadnicza część remontu była ukończona, trzeba było potem jeszcze doposażyć lokal, poprawić kilka niedoróbek i uszkodzeń oraz posprzątać. Teraz można już mieszkać (oraz wynająć, jeśli ktoś ma ochotę).

Pokój dzienny z aneksem kuchennym

W pokoju dziennym musiała zmieścić się kuchnia, jadalnia i miejsce relaksu. Aneks jest więc bardzo kompaktowy (ale wyposażony we wszystko, co potrzebne), powierzchnię roboczą uzupełnia mobilna wyspa, którą można dowolnie przesuwać. Do neutralnej, biało-drewnianej bazy dodałyśmy kroplę zieleni oraz czarne i szare akcenty: przy nowej kanapie stanął tekowy stolik z lat 60., a przy nowym stole – stare krzesła w typie windsor chair (natomiast nad stołem zawisła lampa Cuna z Vita Copenhagen).

Zieleń i sztuka w pokoju dziennym

Jako że mieszkanie przeznaczone jest na wynajem, nie można było zarzucić go smacznymi grafikami, kolorowymi wazonami i roślinami w doniczkach. Ograniczyłyśmy się więc do powieszenia nad kanapą dwóch niewielkich obrazów wrocławskiej artystki, Miry Żelechower-Aleksiun. Natomiast dekoracyjna faktura pomalowanej płyty osb dodała głębi wnękom: jednej ciemnozielonej od strony pokoju (z miejscem na tv) i drugiej prawie czarnej od strony wejścia (z siedziskiem i wieszakiem).

Przedpokój z widokiem w stronę drzwi wejściowych i w stronę łazienki

W przedpokoju przecinają się drogi do/ze wszystkich pomieszczeń, ale dzięki usunięciu nadmiaru drzwi oraz likwidacji załomów i uskoków można spokojnie się przemieszczać i przy okazji zrobić pranie (pralka została ukryta za malowniczą kotarą). Łazienka jest kompaktowa, przypomina trochę kapsułę do kąpieli, ale pomieściła wannę, umywalką i wc, z zabudowaną szafką (przedtem wc było osobne, ale straszliwe klaustrofobiczne).

Kapsuła kąpielowa w tonacji biało-szaro-musztardowej

Dawna kuchnia została zamieniona w pokój, w którym zmieściło się biureczko, łóżko i wnęka-szafa. Pomieszczenie jest niewielkie, ale jasne i przytulne, a jego główną dekorację stanowią zasłony w wyrazisty wzór oraz kropla miedzi i koloru indygo.

Mały pokój, czyli dawna kuchnia po remoncie

Drugi pokój przeznaczony został na sypialnię i wyposażony w proste łóżko oraz szafę. Jest spokojnie, jasno, wyciszająco – czarna lampa (z Leroy Merlin) oświetla równomiernie całe pomieszczenie, a od świata można się odizolować zaciągając granatowe, lniane zasłony (również z LM).

Prosta i jasna sypialnia

Więcej pomieszczeń w tym mieszkaniu nie ma, szafki i półki czekają na zagospodarowanie, podobnie jak duży (i odmalowany) balkon, na który można wyjść z pokoju dziennego (niestety, w ubiegłym roku wycięte zostały pnącza winorośli, oplatające cały blok i balkon stracił trochę uroku, czeka teraz na nową zieleń).

Balkon, czyli przedłużenie pokoju dziennego

Nie ma za bardzo sensu pokazywanie wielu zdjęć sprzed remontu, bez problemu możecie sobie wyobrazić ten ciemny korytarz, nadmiar boazerii i wąskie przejścia. Dlatego wrzucam tylko cztery poglądowe fotografie – patrzę na nie i w ogóle nie rozpoznaję tego lokalu.

Przed: łazienka, fragment pokoju dziennego, wejście, widok w stronę kuchni i sypialni

Słońce zagląda w okna, na podwórku kwitną jaśminy i bawią się dzieci, a mieszkanie oddycha nowością, czekając na pierwszych lokatorów. Mam nadzieję, że je polubią i dobrze będą się czuli w tych gościnnych przestrzeniach.

Kolor nowych drzwi mimochodem zneutralizował koralowy odcień klatki schodowej…

Zniknęła boazeria i czerwony skaj, a ja na blogu tylko uchylam drzwi, bo to jest mieszkanie do zamieszkania – od zaraz i od pierwszego wejrzenia.

Zapisz

Warstwy

We wrześniu rozpoczął się nowy remont, taki generalny i na serio, z burzeniem ścian, zmianą wszystkich kabli i rur, a nawet zmianą funkcji pomieszczeń. Niby nic nadzwyczajnego, plan gotowy, wszystko policzone i ustalone. Ale w tym “wszystko” mieści się cała gama światłocieni i obrazów z przeszłości, a konkretnie – ze wczesnoszkolnego dzieciństwa.

Znów mamy lata 80., osiedle niskich bloków z zielonymi podwórkami, balkony obrośnięte winoroślą i podobne przedpokoje obłożone boazerią. Do szkoły jest niedaleko, wraca się dużą grupą, a potem idzie się na obiad do losowo wybranego mieszkania – przecież wszędzie są znajomi sąsiedzi i znajome dzieci.

Znam te bloki od zawsze, pamiętam boazerię i zieleń, a najbardziej – serdeczność i rodzinność, które zostały w ścianach i pokojach, chociaż dziś prawie wszystko już się zmieniło: remont raczej nie stłumi dobrego klimatu, pomoże za to odzyskać jasną przestrzeń i trochę poprawi funkcjonalność całości. Ale światło się nie zmieni.

Archeologia remontowa

Ku zaskoczeniu wszystkich osób zaangażowanych w remont okazało się, że ściany w mieszkaniu mają li i jedynie 4 cm grubości. Są oczywiście betonowe, z wyraźną fakturą i ręcznie wymalowanymi na placu budowy numerami. Po demontażu kafli w kuchni (która będzie małą sypialnią) ukazały się warstwy zdecydowanych kolorów i ekspresjonistyczna kompozycja linii i plam – zostaną po niej pamiątkowe fotografie.

Przestrzał, beton i okładziny ścienne

Ciemnawy i długi przedpokój został skrócony i częściowo otwarty na duży pokój: demontaż boazerii nie tylko pozwolił odzyskać kilka centymetrów powierzchni, ale również odsłonił wcześniejsze warstwy tapet w roślinne wzory oraz inskrypcje z dawnych czasów, ręcznie wypisane bezpośrednio na ścianach.

Inskrypcje naścienne

Na tym etapie prac można po prostu dotknąć przeszłości, jest materialna i namacalna, lata 80. mają tu swoją fakturę i koloryt. Za chwilę znikną najpoważniejsze rysy i pęknięcia, pojawią się nowe detale i kolory, zmieni się (chociaż w sumie nieznacznie) układ całego mieszkania. Mam jednak nadzieję, że nadal – gdy tylko ktoś przekroczy próg – poczuje, że jest w domu.

Sztuka postkuchenna

/Dziękuję koleżance AKR za kontakt, propozycję remontową i możliwość powrotu do dawno nie odwiedzanych zakątków. Czuję, że to będzie miłe miejsce – przecież zawsze takie było!/

Zapisz

Sztuka grafiki

Im więcej było wokół wiosny, światła i zieloności, tym wyraźniej odczuwałam przesyt wzorami i kolorami w najbliższym otoczeniu. Oranże, fiolety i pejzaże, ładujące akumulatory w zimowe popołudnia, stały się nieco męczące oraz trochę opatrzone – trzeba było zatem coś zmienić. Kierunek nowych poszukiwań był dość precyzyjny: niech to będzie faktura i linia, dużo bieli i graficznego rozedrgania. I niech będzie przeciwwagą dla szklanej feerii barw oraz realistycznej przyczepy.

Poszukiwania rozpoczęłam trochę losowo, szybko się jednak okazało, że krążę wokół  jednego kierunku, a nawet – wokół jednej artystki. Grafiki Anny Łabuz oglądałam już jakiś czas temu (przy okazji meblowania zupełnie innego mieszkania), potem znów na nie trafiłam (za sprawą tarnowskich wydarzeń kulturalnych) i wreszcie znalazłam stronę z jej portfolio, i wtedy już całkowicie zagłębiłam się w graficzne meandry. A jak się zagłębiłam, to zrozumiałam, że właśnie tego potrzebuje teraz nasze rozjaśnione mieszkanie – abstrakcji, nawiasu, wyraźnego konturu. Był jednak poważny dylemat, bo trzeba się było zdecydować na którąś  pracę. A właściwie na jedną z dwóch.

Anna Łabuz “Przepływ”/”W czasie i poza czasem” (akwaforta, akwatinta)

Dyskusje z KSz trwały kilka dni, on obstawiał dynamiczny “Przepływ”, a ja ciemniejszą i bardziej statyczną kompozycję z cyklu “W czasie i poza czasem”. W końcu został osiągnięty kompromis, bo po kontakcie z Anną Łabuz okazało się, że właśnie te grafiki są do obejrzenia i kupienia, i do tego we Wrocławiu. Umówiłyśmy się, obejrzałam, zakupiłam. Obie.

Nie mogło być inaczej: ten miks akwatinty i akwaforty, aksamitna faktura papieru, kilka odcieni czerni (która wcale nie jest jednolicie czarna, ale oscyluje momentami między granatem, zielenią a turkusem), zestawienia rozedrganych linii i zdecydowanych płaszczyzn mają w sobie subtelnie wykreśloną przestrzeń i wyciszoną energię, która trwa pod białą powierzchnią. To abstrakcje malownicze i ekspresyjne, rozpostarte między mrokiem a światłem, narracyjne i hipnotyzujące, o wspólnym, wyrazistym języku.

Grafiki Anny Łabuz / http://www.coroflot.com/A_nouk/Imprints

Przez chwilę trwały przymiarki, ostatecznie rocznicowy prezent dla KSz zawisł w pokoju dziennym, a chmura czerni powędrowała do sypialni. Najpierw wisiały na klamerkach, ale system nie do końca się sprawdził, więc bardzo nieelegancko oprawiłam jedną z grafik w ramę wypełnioną zwykłym szkłem. I chociaż wiem, że to nieprofesjonalne i że szyba powinna być antyrefleksyjna (kiedyś będzie!), to cieszą mnie odbicia świata, przepływające przez czarne kontury. Wtedy tego świata (i światła) jest jakoś więcej.

“Przepływ” na swoim miejscu

Po drugiej stronie pokoju zmiana miała miejsce już nieco wcześniej, bo również postanowiłam wyciszyć poprzednią kompozycję: wymieniłam plakaty (kolejny, bardziej graficzny Lapicque ujrzał światło dzienne) i dodałam skromny talerzyk, który publicznie nie był jeszcze prezentowany (dyskretna, ceramiczna Łysa Góra). Takie są efekty nieposiadania telewizora, po prostu trzeba od czasu do czasu zmienić zestaw dekoracji, na które często się patrzy.

Łysa Góra i Lapicque, czyli kolejna odsłona ściany muzycznej

W sypialni na razie zrezygnowałam z ramy, nie chcę zamykać za szkłem tej sensualnej powierzchni i niebieskawych niuansów czerni. Talerze z Chodzieży już nie są samotne, przyczepa zyskała kontrapunkt, a nasycona detalem sypialnia stała się miejscem właściwie poza czasem.

Graficzna sypialnia (w odcieniach turkusu)

Jak już kiedyś wspominałam na blogowych łamach, nie umiem fachowo pisać o obrazach (i grafikach też), i nie będę tu nikogo raczyć analizami i interpretacjami prac Anny Łabuz. Po prostu  weszłam w tę przestrzeń, zanurzyłam się w czarno-białe meandry, a teraz mam na wyciągniecie ręki i bliskość spojrzenia własny fragment przepływu i czasu.

Szukajcie swojej sztuki i przy okazji przejrzyjcie też całe portfolio Ani, której życzę powrotu do pracowni i nowego, graficznego otwarcia. Trzymam kciuki i chętnie zaglądam tutaj:

http://www.coroflot.com/a_nouk

/Oczywiście wiem, że słońce szkodzi sztuce – zasłonę odsłoniłam tylko do zdjęć/

 

Zielenina II

Rozproszenie wiosenne powoduje pewne zastoje, zamyślenia i rozbawienia, co jednak nie przeszkadza w planowym zazielenianiu okolicy. Prace ziemne w ogrodzie zostały rozpoczęte, widocznych efektów na razie brak, i tylko KSz wie, ile korzeni oraz lian umie naprodukować czarny bez wraz z przyległościami. W marcu zainaugurowałam akcję “przygarnij roślinę”, co poskutkowało zasadzeniem minikrzaczków, z których ma powstać żywopłot. Nastąpi to (o ile w ogóle) za jakieś 20 lat, ale satysfakcja z powodu uratowania podwiędłych okazów z supermarketowych otchłani wzmocniła moje morale i przyczyniła się do zainicjowania kolejnych działań: nasadzeń balkonowych oraz rozsadzeń ogrodowych.

Nie mam pojęcia, czy posiadam tzw. “rękę do roślin”, nie wiem, co wyrośnie z rozlicznych cebulek i patyków, starannie zasadzonych we frontowym ogródku i czy w ogóle obsiewanie niczyich nieużytków (bo taki w sumie status ma ten ogródek) ma jakikolwiek sens. Wiem natomiast, że lubię w ziemi pogrzebać, pobyć na świeżym powietrzu i podyskutować z sąsiadami. Zaskoczyła mnie ilość interakcji, jakie wzbudza człowiek kopiący w rabacie – ludzkość zagaja, podpytuje, zwierza się i życzy powodzenia. Stojąc oczywiście w bezpiecznej odległości, co by się ziemią nie uwalać. Pamiętajcie – jak coś zasiejecie, to musicie splunąć na szczęście, wtedy na pewno urośnie.

Po wykopaniu chwastów i dziwnych korzeni mamy teraz miejsce na sadzenie drzew, takich prawdziwych, co będą rosły długo i zapewne wszystkich nas przeżyją. Wbrew popularnej ostatnio opinii, że drzewa to tylko problem, bo zacieniają i brudzą, będę je sadzić gdzie się tylko da – szczególnie, że wizja nowej drogi pod oknami staje się coraz realniejsza. Na razie zasadzony został klon, który przez cały rok rósł w donicy, a na tyły domu powędrował choinkobadylek, grzecznie czekający na swoją kolej od Bożego Narodzenia (życzę mu szczęścia w nowym miejscu, ale nie wygląda niestety zbyt przekonująco…).

W lokalu pojawiły się (i znikły) dekoracje okolicznościowe, układane z elementów żywych oraz mniej. Kilka dni temu był chłód, deszcz i nieśmiałe cebulki, a dziś regularne słońce i roślinność zdecydowanie bardziej ożywiona.

Kompozycje wielkanocne…

…oraz egzotyczne (ale nadal bez listew przypodłogowych)

Balkon wymaga szeroko zakrojonych prac wykończeniowych (malowanie, parapety, czyszczenie podłogi i 28 innych spraw), dlatego teraz lepiej skupić się na detalu oraz zawartości skrzynek. Są już zioła, byliny i niezapominajki, pojawiły się pszczoły, zniknął udekorowany badylek (i klon). Wewnętrzne ogródki powoli wracają do życia, już kiełkują piwonie.

Widoki balkonowe i osiedlowe

Wiosna udzieliła się również roślinności łazienkowej: nad oknem powstał kwietnik złożony z pręta zbrojeniowego oraz doniczek, których zawartość rozwija się nad wyraz sprawnie – niedługo powstanie bardzo praktyczna, zielona firanka (dziękuję J. i B. za podarowany kwiat, jak widać ma się świetnie). Natomiast w kuchni roślinność zmienia się rotacyjnie, od ziół po cebulę ze szczypiorem, ale również pietruszka posiada pewien walor dekoracyjny.

Zieleń we wnętrzach

Trzeba jeszcze pomyśleć o trawniku, uporządkowaniu grządek i hałd chrustu oraz o innych ważnych sprawach, także w lokalu mieszkalnym (samych nudnych i praktycznych). Dla równowagi – sprowadziłam do kuchni kolejną lampę (która dogaduje się lodówką) i wymyślam nowe zadania, które nawarstwiają się na te starsze i średnio nowe. Najlepiej wymyśla się na balkonie, ze słońcem świecącym prosto w oczy i z mądrą, przyrodniczą piosenką w tle:

Bazie i pingwiny

Zielenina

Trochę zielono, trochę miętowo, coraz bardziej wiosennie, ale nadal bez kratki wentylacyjnej oraz listew przypodłogowych. Tak się rysuje sytuacja na froncie prac kuchennych oraz w narożniku: do lokalu Pod Różowym Królikiem przybyła lodówka, przyobiecana jeszcze w ubiegłym roku (za prezent dziękuję rodzinnym fundatorom!).

Świeci się, buczy, jest na swoim miejscu, a w kuchni robi się coraz bardziej retro i różnobarwnie (chociaż nadmiar turkusu muszę chyba zneutralizować czernią, bo ile można). Koteczek z okazji nowej lokalizacji zaprzestał machać rączką, a lampa Mayday zawisła na gazowej rurze, w zastępstwie gwiazdy świątecznej oraz oświetlenia podszafkowego, którego nadal nie ma (i tak szczęśliwie przetrzymaliśmy zimę, teraz będzie przecież coraz jaśniej).

Koteczek i kwadraty

W obliczu eksponatu, jakim jest miętowy Smeg, muszę przyznać, że lokal został umajony niemalże maksymalnie i należałoby się teraz zająć tematami mniej przyjemnymi oraz średnio efektownymi wizualnie: listwami, zabudową rur, osłonami kaloryferów itd. Po ośmiu miesiącach od zamieszkania trzeba się w końcu tym zająć, ale przedtem chciałabym jeszcze posiać maciejkę i pachnący groszek, znaleźć zielony wazon, czarny piekarnik oraz lokalny koloryt.

Miejsce na talerz…

 

Wakacje

Jest już połowa sierpnia, miesiąc temu rozczulałam się nad starym stołem i w międzyczasie miałam ambitny plan opisania procesu odnawiania podłóg oraz zaprezentowania kolejnej odsłony cyklu “Mieszkać inaczej”. I co? I wakacje. I upał, jezioro, koniki polne oraz tysiąc rzeczy do przykręcenia/złożenia/pomalowania. Zatem sierpień nadal pod znakiem działań remontowych i tym samym blog coraz bardziej skręca w stronę terapeutycznego dzienniczka pt. “Ja i mój nowy dom”. Zdaję sobie z tego sprawę, ubolewam nad takim zwrotem akcji, ale w obliczu wysokich temperatur, niskiego ciśnienia i przerw w dostawach prądu nie mam innego wyjścia. Zrobi się chłodniej, będzie profesjonalniej. Na razie nie.

Na razie urządza się balkon: roślinność omdlewa, usiąść można w wiklinowych fotelach (dar zza zachodniej granicy), a napoje chłodzące oraz świece ustawiane są na stoliku tak bardzo z ikei, że bardziej nie można. KSz skonstruował go z kartonów, w które opakowana była szafa. Mebel jest stabilny, tylko trzeba uważać, żeby nie zamókł na deszczu (na co się na razie nie zanosi).

Na balkonie (wiklina, tektura i pomidory)

To naprawdę zaskakujące, jak dużo rzeczy jest do zrobienia w tak niedużym przecież mieszkaniu. Na przykład lampy: pomimo ciągłego wybierania, wieszania i wiercenia nadal na sufitach kwitną białe kable. Ale nie poddajemy się – najważniejsze, że wiszą już lampy w pokojach. Wszystkie niskobudżetowe, oczywiście.

Lejek salonowy z lotką w tle

Do lampy w pokoju dziennym przymierzałam się dość długo – na próbę powieszony został nawet wielki, granatowy klosz, który tak w ogóle był super, ale zasłaniał pół okna. W sumie chyba pierwszy raz w życiu miałam styczność z dziwnym zadaniem, jakim jest wybór lampy, która wisi na tle okna. Najchętniej bym tu widziała lekki kryształowy żyrandol albo jakieś różowe Murano, kwiaty, gałązki i złoto – to jednak pieśń przyszłości, a na teraz został wyciągnięty z piwnicy plastikowy lejek. Kilka lat temu zakupiłam go na giełdzie staroci, spodobał mi się kształt i dość szlachetne tworzywo, a że nie było dla niego miejsca, to musiał poczekać. I się doczekał, zawisł, świeci miło, klosz ma lekko transparentny, więc oświetla i stół, i część pokoju. To kolejny przedmiot z kolekcji zbieranej przez lata na zasadzie “ładne, kiedyś się przyda”.

Natomiast zupełnie nie z kolekcji, ale ze sklepowej wyprzedaży przybyła kula do małego pokoju. Też miły plastik, całkiem współczesny i wyprodukowany przez firmę Koziol. Znałam i lubiłam ten model (Orion), ale miałam opory, żeby go kupić za kwotę trzycyfrową. A kiedy się okazało, że można nabyć za kwotę dwucyfrową, to oporów już nie było i orion świeci nad regałem oraz szkłem.

Orion w małym pokoju

Sypialnia została doposażona standardowo, w przyczepę oraz papierową poduszkę. Jakby ktoś nie wiedział, to ikea matka nasza już wycofała ten model lampy (na szczęście zrobiłam zapasy).

Nieustające wakacje

Trudno stwierdzić, które pomieszczenie jest najbardziej skończone (lub nieskończone). Sytuacja jest dynamiczna, coś przybywa, czegoś ubywa lub jest przenoszone z miejsca na miejsce. Pojawiają się też kolejne dekoracje oraz kompozycje.

Kompozycje trwałe oraz mniej

Zdecydowanie szybciej przebiega proces komponowania wazonów, pater i szkła, niż prace budowlane, takie jak skrobanie obudów (co widać). Powyciągałam bibeloty z kartonów, teraz wreszcie mogą odetchnąć wazony z Tułowic i Włocławka, gliniany ptaszek-skarbonka, emaliowana patera z Olkusza i cała reszta też.

Drobiazgami się bawię, to zajęcie akurat na lato, natomiast poważniejsze sprzęty potrafią przysporzyć sporo kłopotów oraz zgryzot. Począwszy od bardzo konkretnych (uszkodzenia ciała podczas składania szaf), a skończywszy na paraliżu decyzyjnym. Tenże paraliż ujawnił się przy wyborze kanapy do pokoju dziennego, wyposażonego już w stół oraz fotele (fioletowy stary i nowy czarny, czyli Comfee z Noti). Naiwnie rozpoczęłam poszukiwania, mniemając, że są na świecie kanapy zgrabne, wygodne i nie za miliardy. No więc nie ma. W każdym razie we Wrocławiu, i żeby jeszcze dało się na nich usiąść, dotknąć materiału, obejrzeć. Może to jakaś fanaberia, ale nie umiem kupować w ciemno takich mebli – moje doświadczenia kanapowe to jak na razie ikea, starocie ożywiane przez pana tapicera oraz jedna firma, co robi rozkładane leżanki, niestety za duże do tego mieszkania.

Chodziłam, szukałam, wertowałam katalogi, miłe panie były miłe, kanapy kosztowały grube tysiące, a frustracja narastała. W końcu stwierdziłam, że tak dalej być nie może, nie będzie ze mnie żaden mebel energii wysysał – zrobiłam wnętrzarski rachunek sumienia, przypomniałam sobie, że jest jedna taka, co mi się zawsze podobała i pojechałam wiadomo gdzie. KSz zasiadł, orzekł, że miło, ale czy nie za szeroka? Pewnie tak, ale ma prześwietny kolor i w ogóle nie przypomina godnej, prawdziwej kanapy. I w ten sposób via Ikea przybył do mieszkania Pod Różowym Królikiem zupełnie niebieski kanapon (czyli Söderhamn).

Söderhamn w kolorze

Przez kilka dni, zanim kanapon stanął, przejmowałam się, czy nie za niebieski, czy nie za duży, że przecież tu powinna stać zgrabna, szara sofa, a nie takie nie-wiadomo-co. Za dużo się chyba naoglądałam dziwnych mebli i trochę straciłam wyczucie – a przecież jeśli zawsze mi się podobała ta kanapa i rozmiary miała mniej więcej w porządku, to czego tu się obawiać? Trzeba się bardziej słuchać, a potem to już będzie z górki. Jak i w tym pokoju: jeszcze tylko półki na książki, talerze na ścianę i takie tam detale. A kanapon stoi, wygodny jest obrzydliwie, przypadł do gustu zarówno domownikom, jak i gościom, w tym Funi, która wlazła na, wlazła pod, ułożyła się na poduszkach i przysnęła. Czyli mebel można uznać za udomowiony.

Prawie skończona jest łazienka, średnio – kuchnia, w ogóle – mały pokój, ale tam, w trudzie i znoju, robi się szafa. Prezentacja odbędzie się w terminie późniejszym, kiedy będzie już co pokazywać, a nie tylko migawki i rozterki. Wcześniej czy później musi się udać, przecież nad tym lokalem czuwa różowy technokrólik.

Technokrólik strzeże drzwi do łazienki

/a Funia to uroczy biały pieseczek rasy Bichon Frise. Z kanaponem komponuje się idealnie. Pozdrowienia dla redaktorowej!/

Przy stole

Po zaskakujących zwrotach akcji, zamieszaniu przeprowadzkowym, ranach ciętych (mój brat już teraz wie, że wnoszenie regałów może być przyczyną uszkodzeń ciała) i po zakwasach od malowania – Wielki Remont można uznać za zakończony. W swej zasadniczej części oczywiście, bo nie liczę takich detali jak odrapane drzwi czy brak szafki pod zlewem.

Tydzień przemieszkaliśmy w całkowitym chaosie, kończąc malowanie średniego pokoju i czyszcząc obudowy kaloryferów. Czułam się trochę jak na wakacjach, a trochę nieszczęśliwa. Bo przecież miało być tak pięknie, wszystko dopracowane, czyściutkie i gotowe do zagospodarowywania talerzami i wazonami. A tu kurz, kartony i wiadra z farbą – głównie z białą, ale też ze szmaragdową, ciemnoszarą oraz elektrycznie niebieską. I mimo tego, że nadal walają się w lokalu wiertarki, wkrętarki i kable, to mogę z przekonaniem stwierdzić, że to już jest dom – i nie dlatego, że jest w nim wanna, internet czy królik nad wejściem do łazienki. Ale dlatego, że w kuchni stoi stół.

Stół z chaosem w tle (czyli spiżarka jeszcze bez półek i drzwi)

Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to żadna rewolucja – ale dla tego mieszkania to wydarzenie bez precedensu. Przez pół wieku w kuchni nie było stołu, konsumpcja odbywała się przy blacie albo wędrowano z talerzem przez załomy korytarza, do pokoju dziennego. Teraz droga jest prosta, a przy stole mogą zasiąść cztery osoby – jeśli będzie potrzeba oraz dodatkowe siedziska. A ten, kto siedzi naprzeciwko okna, ma widok na morze zieleni.

Kuchnia z widokiem

Czyli powstała nowa przestrzeń, której elementem zasadniczym okazał się stół. Wypełnił puste miejsce w czasie rzeczywistym, ale trochę też w innej, sentymentalnej czasoprzestrzeni. To stary mebel, z blatem zmęczonym życiem, poręczny, okrągły i solidny, wyprodukowany przez Opatowiecką Fabrykę Mebli w Opatówku. Nie wiem dokładnie, kiedy go wykonano, data jest nieczytelna, ale mógł to być początek lat 50., bo ta fabryka w 1961 przestała być samodzielnym zakładem (działała od końca XIX wieku, jako Fabryka Lalek i Zabawek).

Stół z Opatówka

Przywiozła go ze sobą prababcia Helena, kiedy przeprowadziła się w latach 60. z Namysłowa do Wrocławia. Wzięła ze sobą niewiele rzeczy, bo te prawdziwe meble i bibeloty zostawiła w Pińsku, razem z innym, przedwojennym życiem. Przy kolejnej przeprowadzce miała ze sobą zdjęcia, maszynę do szycia i właśnie ten stół. Stanął wtedy w małym pokoju, przykryty białą serwetą – i stał tam przez następne lata, nieużywany, schowany w kącie. Dopiero przy okazji remontu ujrzał światło dzienne, mogłam mu się wtedy lepiej przyjrzeć i polubić.

Włocławek, Opatówek i Udden

Kiedy wstawiliśmy go do tej nowej-starej kuchni od razu było wiadomo, że trafił na swoje miejsce. Wystarczyło tylko dostawić krzesła, powiesić lampę i zasiąść do kolacji. Musiałam jakoś uczcić powrót stołu, więc udekorowałam go paterą z Włocławka, która już chyba trzeci rok czekała w kartonie na wyeksponowanie. Teraz kuchenne meble grzecznie odgrywają rolę tła, kawiarka działa, można mieszkać.

Dzień dobry dom

To w ogóle ciekawe zjawisko, jak niektóre meble dobrze poczuły się w odnowionym mieszkaniu, a niektóre – zupełnie nie. Stoły (bo jest jeszcze jeden, w dużym pokoju) wyglądają, jakby się stąd nigdy nie ruszały, podobnie jest z fotelami i regałem bibliotecznym. Ale na przykład duża szafa okazała się przytłaczająca i przygnębiająca, rozebraliśmy ją szybko, w efekcie czego nie mamy teraz ani kawałka szafy, ale mamy spokój. A mały pokój pełni czasowo funkcję garderobo-składzika. I pomimo panującego tam bałaganu wypakowałam z kartonów wszystkie wazony i patery, żeby sobie odetchnęły i żeby powoli szukać im miejsca. Kiedy lokal, zwany roboczo mieszkaniem Pod Różowym Królikiem, będzie już trochę bardziej uładzony i umajony, wtedy pojawią się nowe zdjęcia. Na razie w sypialni czuwa przyczepa i to jest najważniejsze.

Jest!

Składam to mieszkanie z różnych ulubionych elementów, zbieranych przez lata, przenoszonych z miejsca na miejsce, przechowywanych u znajomych i rodziny. Taka układanka motywów, wzorów i faktur, uzupełniona opowieściami, śladami czasu i światłem. Ze stołem prababci Heleny w roli głównej.

Kuchnia wieczorna (Lucjan czeka na przydział ściany)

/Za pomoc w przeprowadzce dziękuję K. i M. oraz mojemu bratu i jego wesołym kolegom – obiecuję, że już nigdy więcej (oby). Za cierpliwość, ogrom pracy i całokształt jestem przewdzięczna KSz, który się już chyba zadomowił. Bo o to w sumie chodzi/

W trakcie

Żeby nie było, że nic się nie dzieje. Bo dzieje się aż nadto, koniec WR nadciąga w tempie niemalże ekspresowym, przy użyciu jedynie własnych mocy przerobowych. Kilka dni temu wyszedł pan parkieciarz, bohater i renowator, co nie tylko nakładał olejowosk, ale przede wszystkim kompletował klepki, docinał, układał i połatał zbolałą podłogę. Dąb jest teraz salonowy i jedwabisty, a sosna w kuchni – wiejska i pobielona. Trochę ta walka trwała, cały proces zasługuje na osobną relację, ze zdjęciami przed i po.

Teraz trwa malowanie hektarów ścian, zachciało się tynków, to się maluje trzy razy. Na dworze czasem słońce, czasem deszcz, więc wszystko schnie, jak chce. Aktualnie mamy już jeden pokój całkiem gotowy, w dziennym został tylko sufit (trzecie podejście), a w kolejne dni – przedpokój, kuchnia i łazienka (szczęśliwie jest tam więcej kafli niż ścian do malowania). No i jeszcze pokój od ogrodu, ale ten ostatecznie można odłożyć na sam koniec. Do tego jeszcze montaż kuchni, podłączenie pieca i 1548 innych rzeczy. Oraz wprowadzka.

Samotne krzesło w małym pokoju

Na podłogę trzeba uważać, stąd warstwy tektury i folii, a na malowanie czekają jeszcze drzwi i osłony kaloryferów, co chyba nastąpi w przyszłym życiu. Ale abstrahując od tego, ile jeszcze nie jest zrobione, to cieszy mnie bardzo fakt, że jednak dużo już jest. I że mieszkanie ma oddech i światło, i dlatego warto było rozwalać te wszystkie ściany, przesuwać i przestawiać, deliberować nad oknami i rurami. Teraz mogę sobie z przyjemnością podeliberować nad odcieniem lodówki oraz kolorem wnęki w korytarzu.

Rozkładówka na kuchennej podłodze

Mały pokój z pstryczkiem 

Zbliża się zatem realny koniec WR, co jest tak samo niepokojące, jak i obiecujące. W tym całym zamieszaniu z żalem i sentymentem żegnam się z kawalerką, którą zdążyłam oswoić i polubić – w małej kuchni znalazło się jeszcze miejsce na kilka gadżetów-prezentów, więc pożegnanie odbywa się w stylowej oprawie, pod patronatem warsztatowej lampki oraz włoskiego wzornictwa. Addio, kawalerko!

Anna i wino

/Za odwiedziny i pogaduchy przy winie dziękuję Państwu F., za włoski dizajn też. Mam nadzieję, że odwiedziny będą kontynuowane również w nowych okolicznościach lokalowych/ 

Dokoła maj

Dokoła zieleń obłędna, dnie coraz dłuższe, a tu się koniec WR zbliża. Może nie za szybko, ale jednak.

Ściany czekają na pomalowanie, parkiet na olejowanie i uzupełnienie (to właśnie przez podłogi WR ma opóźnienie), i jeszcze straszy dziura po oknie w kuchni. Straszy i czeka, podobno już niedługo, już zaraz, będzie pani zadowolona.

Kuchnia z widokiem

Znikła też odwieczna zabudowa balkonu i teraz jest tylko balkon. Po prostu. I widok z balkonu. Na drzewa. Znikły załomy i zakamarki, światło zagląda do wszystkich pokoi, także do tego najmniejszego, z wejściem przez oszlifowane drzwi.

 

Drzwi i widoki (od strony łazienki)

Najbardziej lubię przedpokój, który teraz, dzięki poszerzeniu, ma przyjazne proporcje i coś takiego gościnnego, że chętnie przyciągnęłabym tu któryś z rozlicznych foteli i postawiła w przejściu. Miałabym wtedy widok na wszystkie strony lokalu. Może poza łazienką, bo ma wąskie drzwi i składa się przede wszystkim z komina.

Moje łazienkowe dylematy, roztrząsane już na blogu, skończyły się bardzo grzecznie oraz ekonomicznie: na podłodze szare sześciokąty (włażące na wannę) i duże, białe prostokąty na ścianach. Największą ekstrawagancją są chyba krany, znalezione przez KSz i zwane robocopami – skrajnie niepraktyczne, ale zabawne. Jeszcze tylko kolor na komin, lustro, jakaś szafka, trochę gratów i celę łazienkową uznam za skończoną. A, i jeszcze trzeba posprzątać.

Robocopy wieczorową porą

WR ma więc teraz lekki przestój, z powodów nie tylko budowlanych, ale przyspieszy z początkiem czerwca. Wtedy może będzie co pokazać. Po wielkim sprzątaniu. I po 50 latach.

PS Dziękuję H. za komentarz na blogu, dzięki któremu wyklarowała się wizja łazienki. A koleżance E. jestem przewdzięczna dozgonnie za pomoc, rysunki i olimpijski spokój.

W łazienkach

Jednym z efektów WR, oprócz 6 kontenerów gruzu (i to jeszcze nie koniec), awarii pionów oraz dylematów moralno-estetycznych, jest zupełnie nowa łazienka. A raczej zupełnie nowa przestrzeń, bo łazienką trudno jeszcze nazwać to pomieszczenie. Może bardziej jest to łazieneczka. Albo łazieneczeczka. W każdym razie – pudełeczko z oknem.

Przez pół wieku wchodziło się do łazienki przez kuchnię i mimo tego, że było to wspaniale integrujące doświadczenie, postanowiłam jednak wrócić do tradycyjnego rozwiązania, czyli wejścia z korytarza, przez stare, dość wąskie drzwi. Nowa łazienka powstała z fragmentu pokoju od strony ogrodu i z kawałka starej łazienki (jej resztka zasiliła kuchnię, na rzecz wnęki-spiżarki). Czyli jest taka nowa-stara, ale dla mnie kompletnie obca. Ściany stoją, zaglądam przez wąski korytarzyk do tego pudełeczka, zaczynam się przyzwyczajać, oswajać, ale ciężko mi idzie. Plan ma nieregularny, okno nieproporcjonalnie duże, zmieści się tam tylko wc, umywalka i wanna, na całą szerokość pomieszczenia. Całą, czyli na szalone 150 cm.

Jeszcze zanim WR się zaczął sprawa łazienki wydawała mi się oczywista: będzie maksymalnie prosto, na ścianach białe kafle (zawsze tu zresztą takie były), na podłogę cokolwiek, np. lastrico, się powiesi stare lustro i tyle. Nie za bardzo retro, w miarę neutralnie, robotniczo, praktycznie. Piękna koncepcja i jakże nierealna.

Podobny format, ale za bardzo retro

Najpierw się okazało, że zrobienie lastrico na 4 m kw jest właściwie nieprawdopodobieństwem, mało kto robi te podłogi we wnętrzach prywatnych, jeśli już, to bardzo niechętnie oraz za miliony. Panowie z zakładów przycmentarnych też byli sceptyczni, więc mi się odechciało. Więc jeśli nie lastrico – to co? Szachownica – za bardzo retro, i nie na ten kształt podłogi. Dyskretne szarości? Wcale nie są dyskretne, tylko beżowo-fioletowe, i gryzą się same ze sobą. Duży format, wylewka, żywica? Nie tu. Mały format? W sumie mógłby być, taki 5 cm na 5 cm, trochę jak z lat 60., terakota dwukolorowa, te rzeczy. Zadowolona zaczęłam poszukiwania. I co? Proszę pani, to są niemodne formaty. Albo sobie pani potnie jakiś większy kafel. Albo coś z marmuru, to tak. Albo na ścianę, podłogowych niet.

5 na 5

10 na 10

Dobrze, to może trochę większe. Ale niech nie będą szare. Niech będą pięknie niebieskie. Na podłodze albo na ścianie. Albo i tu, i tu. A gdzie chce pani takie kupić? Na ścianę to może, ale na podłogę?

To są właśnie piękne niebieskości…

…a to zestaw kolorów do łazienki w domu nad oceanem, jakby ktoś miał

Zawsze można położyć jeden format, np. miłe 10 na 10. Ale jakoś dziwnym trafem najlepiej wygląda w jednym kolorze. Albo w pięknym, nieistniejącym w naszym kraju, niebieskim – albo w białym, ale za białą podłogę w łazience serdecznie dziękuję. Za bardzo ciemną zresztą też, zrobiłaby się łazienka-studnia.

Biało i kwadratowo

Doszłam więc do momentu, kiedy człowiek przestaje przejmować się koncepcją, a zaczyna sprawdzać, co też oferuje mu rynek. I żeby to coś nie kosztowało więcej niż remont. Człowiek patrzy i myśli sobie – a może by tak coś bardzo drobnego, jakieś mozaiki, kwadraty albo kółka? I znajduje tzw. penny tile. Tak, one kosztują prawie tyle co remont.

Kółeczka w dużej ilości

W PL te płytki są dość trudno dostępne, ścienne można znaleźć, ale jest problem z tymi podłogowymi. No więc jeśli nie kółka, to może mozaika – taka zwykła, mała, kwadratowa. Biała? Czarna? W ładnym kolorze? I żeby nie kosztowała…Wiadomo.

Biało-czarno, ale co z podłogą?

Czy na podłogę można położyć taką samą mozaikę, co na ścianę? Czy się do tego nadaje? Wywiad środowiskowy przyniósł sprzeczne informacje, że czasami się nadaje, a czasami nie. Chodziło oczywiście o szklane mozaiki w pięknych kolorach (jakichkolwiek!), z końcówek serii, w promocyjnych cenach. Nadaje się, ale mogą powstawać rysy, więc lepiej położyć taką trwalszą, cieniowaną. Ale miała być ta sama…

Tak samo niemożliwe

Oczywiście bywają wielokolorowe, cieniowane mozaiki, ale na moje oko wymagają więcej przestrzeni i bardzo upilnowanej kolorystyki. A nie naściennych dekoracji z okolicznościowych talerzy.

Mozaikowe barwy ziemi

Bo talerze muszą być, i lustro musi być, a więcej i tak się nie zmieści. W międzyczasie stanęły nowe ściany, do łazieneczki można wejść i w sumie nie mam pojęcia, czy którakolwiek z powyższych koncepcji w ogóle się nadaje do tego dziwnego formatu. Trochę za długie to pomieszczenie i trochę za wąskie. Miałabym ochotę pomalować je całe na jeden kolor, żeby podkreślić jego pudełkowatość i zgubić granice ścian. Albo zamontować jakieś op-artowe płytki, żeby nie było widać, gdzie góra, a gdzie dół. To pewnie nierozsądne i oczopląsne, i okropnie modne teraz. Szczególnie w wersji patchworkowej. Takiej bym nie chciała, wystarczyłby jeden wzór, po podłodze i po wannie. Albo po suficie?

Zygzaki i spirale

Stoją ściany, słońce świeci przez okno, nowa łazienka czeka. Nie mogę napisać, jaka będzie, bo nie wiem. A powinnam już wiedzieć, zamówić, zakupić, zapomnieć. Może przyśni mi się jakaś wizualizacja. W czerni i bieli albo w smutnym kolorze blue.

/Zdjęcia ze stron: pinterest.com, betterlivingthroughdesign.com, ofdesign.net, carrelage-enligne.comgonev.com, dailyarchdesign.com, semadecoration.blogspot.com, aparici.com/

A jeśli ktoś poszukuje pięknego niebieskiego, to może go znaleźć w Australii:

http://thedesignfiles.net/2014/11/louise-and-martin-mcintosh/